Artykuł: Pedagogika cyrku a
psychofizyczny rozwój dziecka
Autorzy: Mirosław Urban, Monika Kalinowska
Autorzy: Mirosław Urban, Monika Kalinowska
1.
Historia pedagogiki cyrku
1.1 Definicja cyrku
Definicja cyrku, jaką proponuje międzynarodowe towarzystwo historyków
cyrku, brzmi następująco: „cyrk jest formą artystycznie ukształtowanego
programu, któremu towarzyszy muzyka. Wyróżniają go występy woltyżerki, numery
akrobatyczne, klaunada oraz tresura oswojonych i udomowionych zwierząt, które
odbywają się na okrągłej bądź owalnej powierzchni, ograniczonej przynajmniej z
jednej strony.” (Ehlert, Schulz, 1988)
Kolejna definicja, która bardziej łączy się z pedagogiką cyrku brzmi:
„cyrk jest szczególnym rodzajem zabawy możliwościami, zabawy wyzwaniami
skierowanymi do aktywnego podmiotu, zabawy na granicy sztuki i wykonalności dla
pojedynczej zabawy (Schnapp, Zachariasz 2000).
1.2
Historia cyrku
Cyrk jest starą,
tradycyjną formą sztuki. Wykopaliska w Egipcie i Chinach świadczą o tym, że
elementy dyscyplin cyrkowych były trenowane już przeszło 4000 lat. Rzeźby i
wizerunki z tego czasu przedstawiają żonglerów, akrobatów i tancerzy. Cyrkowiec
był w Chinach cenionym artystą i posiadał wiele rozmaitych umiejętności (por.
Ballreich, Grabowiecki, 1992).
Około IV, V
wieku przed Chrystusem, w greckiej i rzymskiej sztuce zaczynają pojawiać się
żonglerzy, zarówno w poezji, w rzeźbach, w formie figurek glinianych, jako
ozdoby garncarskie, na malunkach ściennych i we wzmiankach pisanych. (Ziethen,
Allen 1985).
W średniowieczu takie sztuki jak żonglerka, akrobatyka, teatr były
przedstawiane przez kuglarzy i wędrownych artystów głównie na dorocznych
jarmarkach, sporadycznie również na dworach królewskich czy książęcych. Przez
kościół byli wyszydzeni, ponieważ władze religijne łączyły wszystko, co miało z
tą dziedziną do czynienia, z wpływem szatana. (por. Ballreich, Grabowiecki,
1992).
Początek cyrku, takiego, jaki dziś znamy, miał miejsce w drugiej połowie
XVIII w. Philipp Astley, angielski oficer i woltyżer w 1772 założył swoją
szkołę ujeżdżania koni, gdzie uczono i prezentowano woltyżerkę. Z chwilą
zbudowania dachu i rozbudowania ujeżdżalni w 1782 r. powstał pierwszy cyrkowy
budynek (por. Ehlert, Schulz, 1998). W 1793 roku, w związku z Rewolucją
Francuską szkołę Astleya, która dotarła do Paryża przejęła rodzina Franconi. W
roku 1807 został założony przez nich „Cirque Olympic”. (por. Bose, Brinkmann,
1978). W następnych wiekach budynki cyrkowe były często zamieniane na cyrkowe
namioty i wagony - tak powstał tzw. cyrk wędrowny. Od połowy XVIII wieku
przyjął się on na jarmarkach w Europie i pozostawał popularny do końca XIX w
(por. Bardell, 1992).
W latach 70. XX wielu powstała wg Ehlerta i Schulza nowa epoka cyrku. Nie
chodziło o ilość widzów, ale bliskość z publicznością. Wśród innowacji były
muzyka, kostiumy, technika, światło, rekwizyty i choreografia. Pojedynczy
artysta stał się częścią grupy, programu. Zamiast pojedynczych numerów, celem
stało się całościowe dzieło sztuki.
Współczesna epoka jest określana przez Ehlerta i Schulza jako
postmodernistyczna sztuka cyrkowa. To połączenie elementów nowych i
tradycyjnych, jak i uwzględnienie sztuki jarmarcznej i zapomnianego kuglarstwa
(por.Ehlert, Schulz 1998).
1.3 Definicja pedagogiki cyrku
Znalezienie jednej definicji pedagogiki cyrku jest trudne wobec
złożoności pedagogicznych obszarów, które ją tworzą. Posiadana ona różnorodne
konteksty i kierunki rozwoju. Z tego względu może w różnorodnych pedagogicznych
obszarach wyjść naprzeciw indywidualnym potrzebom dzieci i młodzieży,
przekazując więcej niż tylko sztukę cyrkową (Novena, 1998).
Pedagogika cyrku jest połączeniem wykonywania cyrkowych aktywności
ruchowych i artystycznych umiejętności z pedagogicznymi treściami i celami. W
odróżnieniu od profesjonalnej sceny, chodzi bardziej o zabawowe, hobbystyczne
wykonywanie sztuki ruchu i występowania przed innymi (Kiphard, 1997).
1.4 Pedagogika cyrku jako przekrój
różnych obszarów pedagogiki
Pedagogika cyrku zwiera w sobie elementy m.in.: sportu, terapii ruchowej,
przeżywania, fascynacji, uczenia, pedagogiki, integracji, zabawy. Włącza w
swoje oddziaływania szkoły, rodziców, społeczności (Schnapp/ Zacharias, 2000).
Kiphard (Kiphard, 1997) wskazał pięć obszarów, które dotyka pedagogika
cyrku.:
- Motopedagogika (łączy psychomotoryczne podstawowe doświadczenia)
- Pedagogika sportu (łączy specyficzny techniczny proces nauki)
- Pedagogika przeżycia (cyrk jako fascynacja i przygoda)
- Pedagogika zabawy (odgrywanie ról cyrkowych, „robić, jak gdyby…”)
- Pedagogika społeczna (interakcja, komunikacja, praca w grupie)
1.5 Powstanie i rozwój pedagogiki
cyrku
Pierwszy cyrkowy dziecięco-młodzieżowy projekt, który zdobył sławę,
powstał ok. 1917 roku w Boys Town. Pater Flanagan założył to miasteczko dla
osieroconych dzieci i stworzył grupę, która przy pomocy artystycznych osiągnięć
zapewniała miastu rozrywkę i informowała o rozwoju projektu (Bardell, 1992).
W 1956 Ojciec Silva założył w Hiszpanii własne małe kolektywne państewko
dla dzieci i młodzieży- Benposta.
Obok edukacji szkolnej, organizowano różne projekty, by móc finansować pomysł.
Jednym z takich projektów był założony w 1965 dziecięco- młodzieżowy cyrk Los Muchachos (Peters Burgo, 1994).
Najstarszy europejski cyrk dziecięcy o celach pedagogicznych został
założony w Holandii przez Last-Ter Haar (Kiphard, 1982), która zauważyła, że
dzieci lubią ryzyko, jak np. przekraczanie najbardziej ruchliwych ulic czy
balansowanie na barierkach mostu. Po tym odkryciu założyła cyrk Elleboog dla
zaniedbanych i pochodzących z dysfunkcyjnych środowisk dzieci.
Lata 70 były czasem przełomu i pionierskim okresem pedagogiki zabawy i
kultury, jako alternatywnej do szkoły. Cyrk stał się wtedy ważnym tematem.
Według Zachariasa był to rodzaj nowego „estetycznego wychowania”, którego celem
było aktywne doświadczanie i społeczna kreatywność (Zacharias, 2000a). Cyrk
stał się środkiem pracy z dziećmi i młodzieżą. Na pierwszym planie stały
pedagogiczne i kulturalno-estetyczne rozumienie pracy cyrkowej wykonywane przez
i z dziećmi i młodzieżą.
1.6 Cyrk a pedagogika cyrku
Poniżej przedstawiona tabelka pokazuje różnice pomiędzy cyrkiem
tradycyjnym a tym w ramach pedagogiki cyrku.
Cyrk tradycyjny
|
Nowy cyrk
|
Wąska wspólnota cyrkowych rodzin
|
Wykonawcy ze wszystkich grup społecznych
|
Pełni profesjonaliści
|
Często amatorzy
|
Techniki znane w obrębie cyrkowych rodzin
|
Techniki są znane i dostępne dla wszystkich
|
Trening w zamkniętym kręgu, zorientowanie na produkt końcowy
|
Nauka dla przyjemności, zdobycia zaufania do siebie samego
|
Występ dla licznej publiczności
|
Występ jest przeżyciem wspólnoty
|
Akcent leży na sztukach tradycyjnych
|
Sztuki tradycyjne oraz nowości, innowacyjność i kreatywność
|
Kolejne, nie związane ze sobą akty
|
Często powiązanie wokół jednego tematu
|
Zwierzęta
|
Bez zwierząt
|
Przesadne przedstawianie swojej osoby, bycie gwiazdą
|
Zazwyczaj szczerze, ironizując
|
Miejscowe święta, w namiocie
|
Różne miejsca występów
|
(Ward, 1998)
1.8 Pedagogika cyrku w Niemczech
jako przykład wykorzystania pedagogiki cyrku.
Obecnie w Europie istnieje wiele cyrkowych grup dziecięcych i
młodzieżowych. W samych tylko w Niemczech znanych jest 500 takich miejsc
(Zacharias, 2000b). Projekty takie są oferowane przez różnorodne instytucje,
jak urzędy ds. młodzieży, kultury, spraw społecznych, wspólnoty kościelne,
ośrodki oświaty pozaszkolnej, kluby i związki sportowe, albo prywatnych
inicjatorów.
Wychowankowie często pozostają związani z cyrkowymi projektami, chociaż
dziecięce czy młodzieńcze lata dawno mają już za sobą. Przejmują oni inne
czynności w ramach projektu, albo zakładają własne grupy.
Przykładem cyrku, który pracuje metodą pedagogiki cyrku z młodzieżą szkolną,
osobami zagrożonymi wykluczeniem, dysfunkcjonalnymi jest cyrk Cabuwazi. Cyrk
mieści się w czterech dzielnicach Berlina, gdzie rozstawione są cztery duże namioty cyrkowe wraz z zapleczem w postaci sal
treningowych, stołówek, itp. W cyrku trenuje ponad 600 dzieci i młodzieży i
jest to jeden z największych cyrków dziecięco-młodzieżowych w Europie
działający przez cały rok.
Cyrk Cabuwazi w ramach swojej działalności prowadzi różne projekty.
Jednym z nich jest wszechstronna oferta darmowych treningów dyscyplin cyrkowych
dla dzieci i młodzieży - przez cały tydzień popołudniami namioty Cabuwazi stoją
otworem dla wszystkich chętnych, pozwalając znaleźć alternatywę dla codziennej
bezczynności. Innym projekt zajmuje się współpracą z sąsiadującymi szkołami
podstawowymi - wybrane klasy szkolne przychodzą do cyrku w ramach lekcji raz w
tygodniu na określoną liczbę godzin. W ramach tych projektów dzieci
przygotowują spektakl cyrkowy, pracując nad reżyserią, kostiumami, dokumentacją
projektu oraz przygotowaniem działań reklamowych (plakaty, zaproszenia,
ulotki). Kolejnym pomysłem jest Projekt Manege - we współpracy z JobCentrum.
Polega on na pracy z grupą około 30 osób w wieku 18-22 lat z problemami w
szkole, dotkniętych problemem bezrobocia. W ramach projektu młodzież trenuje,
ale zdobywa także praktykę w warsztacie przy pracach konserwacyjnych i
remontowych.
1.9 Rozwój pedagogiki cyrku w
Polsce
Pedagogika cyrku jako alternatywna praca z dziećmi i młodzieżą w Polsce
rozwinęła się dzięki Marii Nowickiej z Centrum Animacji Kultury z Warszawy,
które wspólnie z niemiecką organizacją LKJ (Stowarzyszenie Edukacji Kulturalnej
Dzieci i Młodzieży w Dolnej Saksonii) w połowie lat 90 organizowało warsztaty i
kursy pedagogiki cyrku w Niemczech i w Polsce. Efektem współpracy było
„wykształcenie” pierwszych pedagogów cyrku w Polsce, którzy następnie
przekazywali wiedzę i praktyczne umiejętności dzieciom w pierwszych zakładanych
grupach cyrkowych (Cicholska-Rochna 2006): „Grupa Cyrkowa WOAK” przy
Wojewódzkim Ośrodku Animacji Kultury w Toruniu, prowadzona przez Alicję
Usowicz, „Cyrk Heca” z Lipinek, prowadzony przez Ewę Dembek. Zajęcia z
pedagogiki cyrku były prowadzone również przez Mirosławę Turczyn w szkole w
Malechowie
Od tego czasu, w Polsce powstało już
kilkadziesiąt grup cyrkowych, m.in.: „Heca” z Lipinek, „WOAK” z Torunia,
"Bedekuś" z Brodnicy, „Szkolny Zespół Cyrkowy” z Malechowa, „Grupa Cyrkowa ze
SP nr 29” i „Turbo Ufo" z Lublina, „Ale cyrk” ze Słubic
"Coolor" z Krakowa, „Circus” z Warszawy, „Cudaki” z Dobrzenia Wielkiego,
„Pantarej” z Lubawy, „Cirkolo” z Krusina, „Sokoły” z Karwic, „Biedroneczki” z
Kosiczewa, „Szkolna Grupa Cyrkowa” z Koźmina Wielkopolskiego, „Żongler” z
Laseczna, „Gimbolo” z Radzik Dużych „Zajączki” z Zajączkowa, „Fokus Pokus” z
Książek, „Teatr Maskon” z Pakości oraz grupy cyrkowe z Papowa Biskupiego,
Gostycyna, Wiskitna czy Grzybowa.
Warsztaty i szkolenia dla nauczycieli
oraz dzieci i młodzieży były i są prowadzone w kilkudziesięciu miastach oraz
wsiach Polski. Formy pracy pedagogiką cyrku to zarówno projekty
krótkoterminowe (jedno lub kilkudniowe szkolenia dla dzieci i nauczycieli), jak
i długoterminowe (cykliczne warsztaty i spotkania grup dziecięcych lub
nauczycieli).
Jednym z ważnych miejsc, które corocznie skupia polskie grupy cyrkowe są
Ogólnopolskie Dziecięce Spotkania Cyrkowe w Brodnicy, organizowane corocznie
(od 8 lat) na początku czerwca przez Brodnicki Dom Kultury.
2. Psychofizycy rozwój dzieci i
młodzieży poprzez pedagogikę cyrku
2.1 Korzyści związane ze sferą poznawczą
Pedagogika cyrku wzmacnia uczenie się umiejętności, które
zawierają ciągi i sekwencyjność oraz pomaga rozwinąć umiejętność planowania
strategii uczenia się. Jak stwierdza Dave Finnigan: „ucząc się śledzić lot
obiektów naszymi oczami, rozwijamy koordynację oko-ręka, poprzez co wzmacniamy
naszą umiejętność czytania i pisania. Gdy uczymy się układać obiekty w
logicznym porządku, rozwijają się logiczne, wyobrażeniowe, kojarzeniowe i
wymagające złożonych, następujących po sobie czynności umiejętności. ( Delisio, 2002).
Modele, które przyswajamy w trakcie uczenia
się umiejętności cyrkowych możemy z łatwością wykorzystywać np. przy uczeniu
się i nabywaniu innych umiejętności. Model rozwiązywania problemów wskazuje na
ważność rozłożenia problemu na drobne, łatwo wyuczalne elementy. Model uczenia
się krok po kroku mówi o tym, że aby opanować coś skomplikowanego, musimy
łączyć powoli i wytrwale poszczególne elementy czy umiejętności. Model uczenia
się na błędach pomaga uczyć się sprawniej i szybciej poprzez zauważanie i
korygowanie błędów, które są niezwykle istotnymi informacjami na temat naszego
działania.
Umiejętności
cyrkowe rozwijające koordynację wzrokowo-ruchową, a w szczególności żonglowanie
zalecane są przez psychologów i pedagogów jako metoda wspomagająca leczenie
takich trudności dziecięcych jak dysleksja czy nadpobudliwość dziecięca. W
Kenilworth Dyslexia Centre w Wielkiej Brytanii, dla dzieci sklasyfikowanych
jako dyslektyczne, wprowadzono eksperymentalnie ćwiczenia na koordynację
wzrokowo-ruchową oraz równowagę, co okazało się wysoce pomocne, o czym świadczy
poprawa umiejętności pisania i czytania (BBC World, 2003).
Żonglowanie
oraz inne cyrkowe umiejętności mają powiązanie z Kinezjologią Edukacyjną,
stosunkowo nową nauką, która zakłada, że ruch jest nieodłączną częścią uczenia
się i myślenia. Ćwiczenia pedagogiki cyrku są rozwinięciem ćwiczeń
kinezjologicznych: na przekraczanie linii środka ciała oraz ruchów
naprzemiennych (angażujące jednocześnie lewą i prawą stronę ciała). Ćwiczenia
te aktywizują i stymulują prawą i lewą stronę mózgu, integrują obuoczne
widzenie, obuuszne słyszenie, powodując zwiększenie ilości połączeń nerwowych
między prawą i lewą półkulą mózgową, co powoduje poprawę jakości pracy
umysłowej oraz rozwijają widzenie obwodowe oraz zmysł kinestetyczny (ocena toru
i szybkość lotu rekwizytów oraz ich odległości od ręki, itp.) (Dennison, 2003).
Nasz mózg
składa się z dwóch półkul mózgowych – lewej i prawej Każda z nich odpowiada za
działanie przeciwnej strony ciała (Hannaford,
1998). Półkule przetwarzają informacje docierające do mózgu z ciała w
specyficzny sposób. Ogólnie rzecz biorąc, półkula logiczna (zazwyczaj lewa)
zajmuje się szczegółami, częściami (np. części składowe języka, litery,
zdania), przetwarzaniem języka i wzorów linearnych. Przeciwna (zazwyczaj prawa
półkula), zajmuje się rozumieniem języka, obrazami, rytmem, emocją, intuicją,
kreatywnością (Kolb, 1984).
PÓŁKULA LEWA |
PÓŁKULA PRAWA |
Zaczyna
od fragmentu (części)
części składowe języka
syntaktyka (składnia), semantyka
litery, zdania
analiza liniowa
zwraca uwagę na różnice
planowanie, struktura,
organizacja
myślenie sekwencyjne
ukierunkowanie na język
ukierunkowanie na przyszłość
metoda (Technika)
sport (pozycja ręki/oka/stopy)
sztuka (materiały do tworzenia,
narzędzia, jak to zrobić)
muzyka (nuty, uderzenie, tempo)
|
najpierw
widzi cały obraz
zrozumienie języka
obraz, emocje, znaczenie
rytm, płynność, dialekt
obrazy, (wyobrażenia), intuicja
Intuicja – oszacowania (ocena)
Zwraca uwagę na podobieństwa
Jest wolna dla uczuć
Spontaniczność płynność
Myślenie o wielu rzeczach w tym
samym czasie
Ukierunkowanie na
uczucia/doświadczenia
Ukierunkowanie na chwilę obecną
Płynność i ruch
Sport (płynność i rytm)
Sztuka (obraz, emocje, płynność)
Muzyka (pasja, rytm, obraz)
|
Tab. 1. Porównanie funkcji lewej i
prawej półkuli mózgowej
Większość
umiejętności, które posiadamy są połączonymi funkcjami obu półkul. Twórczość, na przykład, wymaga od półkuli
lewej szczegółów, techniki, struktury i planowania a od półkuli prawej
płynności, emocji, intuicji i kreatywności. Podobnie z opanowaniem języka -
potrzebujemy zarazem słów, struktury zdań, składni, jak i rozumienia znaczenia
języka, rytmu, dialektu, itp. (Urban,
2005a).
Aby we
wszystkim, co robimy być maksymalnie wydajnym i efektywnym, ważna jest umiejętność
skutecznego i szybkiego przetwarzania informacji z obu półkul. Jest to możliwe
wtedy, kiedy obie półkule są używane. (Urban,
2005a). Żonglowanie oraz inne umiejętności cyrkowe w jednakowym stopniu
angażują obie strony ciała, równomiernie uaktywniając obie półkule. W pełni
rozwija się wtedy spoidło wielkie mózgu, które dyryguje procesami pomiędzy obu
półkulami, umożliwiając łączenie przepływających informacji (może ono
przekazywać ponad 4 biliony wiadomości na sekundę poprzez setki milionów
włókien nerwowych) (Hannaford, 1998)
Na wielce
pomocne działanie ruchu w procesie uczenia się wskazują badania dzieci, m. in.
w Kanadzie. Uczniowie, którzy każdego dnia spędzali dodatkową godzinę na
lekcjach gimnastyki, mieli lepsze oceny z egzaminów, niż pozostałe dzieci.
Jeszcze inne badania mówią o tym, że czynności fizyczne, wymagające aktywności
mięśni, a szczególnie ruchy skoordynowane (takim jest żonglowanie) stymulują
wytwarzanie neurotropin, naturalnych substancji, które stymulują wzrost komórek
nerwowych i wzrost liczby połączeń neuronalnych w mózgu (Olsen, 1994, Brink, 1995).
Badania
pokazują, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy koordynacją wzrokowo –
ruchową, a umiejętnością czytania, pisania i rozumienia. Praca dr Carole E.
Smith, specjalisty od wychowania fizycznego ze szkoły podstawowej w Lackland
City w USA, pokazuje, że żonglowanie może usprawnić zarówno umiejętność
pisania, jak i czytania. Badanie Smith wspiera wcześniejsze prace Marii
Montessori i Jean’a Piageta, którzy sformułowali hipotezy, zgodnie z którymi
ćwiczenia fizyczne oraz wrażenia dotykowe zwiększają efekty nauki (Urban , 2005a).
2.2 Korzyści związane z umiejętnościami społecznymi:
Zabawa
w cyrk znosi bariery, podziały i hierarchię pomiędzy uczestniczącymi w
zajęciach dziećmi i młodzieżą. To potężne narzędzie w integracji grup,
zespołów. Jest aktywnością, która rozwija zaufanie i komunikację z innymi.
Zajęcia w grupie cyrkowej dają możliwość uczenia się współpracy, zarówno
poprzez wzajemną pomoc, porady jak i inne wspólne działania – treningi,
przygotowywanie występów, ćwiczenia (lub wspólne wymyślanie ćwiczeń) w dwie
oraz więcej osób.
Pamiętajmy, że cyrk
dziecięcy to przede wszystkim zabawa, radość i śmiech. Mało ludzi w
obecnych czasach doświadcza poczucia zadowolenia podczas uczenia się czegoś
nowego, ponieważ większość osób traci naturalną chęć do uczenia się poprzez
negatywne doświadczenia w szkole. Pedagogika cyrku
daje możliwość odkrycia na nowo sensu i wartości zabawy. Zabawa jest sposobem,
podczas którego uczymy się najlepiej, dlatego jest to wspaniały sposób na
przekazanie wiedzy na różne tematy na poziomie świadomym i nieświadomym
(wyznaczanie celów, motywacja, pokonywanie wyzwań, cierpliwość,
odpowiedzialność, osiąganie sukcesu, koordynacja, itp.).
Ponadto umiejętność cyrkowa, jaką jest żonglowanie wzmacnia psycho -
fizyczny stan, znany jako „zrelaksowana koncentracja”, podczas której umysł i
ciało są zdolne do bycia skupionym, pozostając jednocześnie spokojnym i
zrelaksowanym (Urban, Fortuna, Markiewicz 2005b). Żonglowanie, jako metoda
relaksu i odstresowania zalecane jest na
zachodzie przez psychologów i lekarzy.
Przyjmuje się jako naukowo udowodnione,
że różnorodne możliwości pobudzające do ruchu wpływają pozytywnie na proces
dorastania, podczas gdy brak ruchu jest czynnikiem decydującym o wielu
zaburzeniach rozwoju. Ruch jest najważniejszym bodźcem do rozwoju dziecięcego
organizmu (por. Bittmann, 2002). Jako naukowo udowodniony uchodzi przyczynowy
związek między ruchem i umysłowym – jak również psychiczno-emocjonalnym i
społecznym rozwojem (Breithecker, 2002).
Dzieci i młodzież mają wiele czasu wolnego, który mogą wykorzystać w
dowolny sposób. W obecnych czasach stają się jednak potencjalnymi klientami
przemysłu konsumenckiego. Trend masowej konsumpcji prowadzi dzieci i młodzież
do widocznej utraty własnej twórczości i skupia je wokół wielu mało rozwojowych
rozrywek typu telewizja lub komputer, które powodują pasywność i statyczność.
Redukcja osobistego działania, brak zainteresowań i motywacji, nieumiejętność
koncentracji, zorientowanie na konsumpcję, izolacja i brak ruchu są objawami
zubożenia świata dzieciństwa (Rolff/Zimmermann, 1997).
Naturalna dla dzieci chęć wspinania, biegania, skakania - wykonywania
trudnych wyzwań fizycznych wymaga odpowiedniej przestrzeni i możliwości. W
miejskich aglomeracjach dzieci mają coraz mniej możliwości korzystania z
naturalnych obszarów do zabawy, jak otwarte pola, łąki, lasy, stare domy. Ruch
drogowy, parkingi wypychają dzieci coraz częściej z ich nieformalnych placów
zabaw.
Dlatego też zabawa w cyrk jest wspaniałym hobby i rozwijającym zajęciem
na czas wolny. Możemy żonglować sami, w grupie cyrkowej, z przyjaciółmi. Możemy
uczyć innych, a niektóre rekwizyty można zrobić we własnym zakresie. Grupy
cyrkowe w ramach swojej działalności często występują podczas różnej okazji
imprez, szkolnych, miejskich festynów, jak również wyjeżdżają na festiwale i
spotkania w ramach wymian doświadczeń z podobnymi grupami polskimi oraz
międzynarodowymi.
2.3
Korzyści związane z kształtowaniem postaw i systemu wartości
Nauka umiejętności cyrkowych to również praca. Dzieci i młodzież, chcąc
rozwijać swoje umiejętności, uczą się posługiwać kolejnymi rekwizytami
cyrkowymi, zaczynając od tych najprostszych lub tych, które chcą wypróbować.
Rozwój umiejętności wymaga pracy, uporu i determinacji. Ponieważ umiejętności
cyrkowe wymagają wiele ćwiczeń, jest to również bardzo efektywny sposób na
rozwój cierpliwości i wytrwałości.
Każdy proces uczenia się nowej aktywności rozpoczyna się od określenia
celu. Nauka posługiwania się różnymi rekwizytami cyrkowymi rozwija umiejętność
wyznaczania i realizowania poszczególnych celów oraz osiągania sukcesów,
zarówno małych, jak i dużych. Naukę rozpoczynamy od najprostszych elementów, a
z czasem wyznaczamy kolejne, bardziej złożone i ambitne cele. Nauka tych
umiejętności dobitnie pokazuje nam, jak bardzo potrzebne jest zauważanie
naszych małych sukcesów w drodze do znaczącego celu. Każdy najmniejszy krok
(odpowiednia siła, celność i czas wyrzutu itp.) w nauce nowych trików jest
kolejnym sukcesem (Urban, Fortuna 2006). Praca z rekwizytami uświadamia
dzieciom i młodzieży, że tylko idąc drogą osiągania drobnych sukcesów, możemy
opanować trudne i robiące wrażenie na innych umiejętności.
Kiedy uczestnicy spotkań ulepszają kolejne elementy swoich umiejętności,
osiągają widoczne sukcesy, ich pewność siebie rośnie, dając im motywację do
dalszej pracy oraz poczucie satysfakcji z pokonywania kolejnych wyzwań.
2.4 Korzyści związane z rozwojem fizycznym:
Większość rekwizytów
cyrkowych to nie wymagające dużo miejsca, czasu i nakładu finansowego
ćwiczenia, które angażują do działania niemalże wszystkie części naszego ciała:
ręce, nogi, brzuch, plecy, głowę, szyję. Co więcej, jest to efektywny trening
dla naczyń krwionośnych płuc i serca. Daje także możliwość ćwiczenia obydwu rąk
– dominującej i nie dominującej.
Oprócz rozwoju koordynacji wzrokowo – ruchowej, sztuka ta rozwija także
refleks, szybkość reakcji, poczucie rytmu oraz zdolności utrzymania równowagi i
właściwej postawy ciała. Dla podniesienia poziomu działania mogą wykorzystywać
je muzycy, sportowcy, artyści.
W USA, w ramach programu „Juggling for Success”, żonglowanie na przykład
uczone i ćwiczone jest podczas wychowania fizycznego. Żonglowanie daje szansę
na zabłyśnięcie tym osobom, które z powodu różnych dysfunkcji nie wypadają
dobrze w grach zespołowych, wymagających forsownego biegania, skakania, itp.
Bibliografia:
1. Ballreich,
Rudi/ von Grabowiecki, Udo (Hg.) (1992): Zirkus-Spielen. Ein Handbuch für Artistik, Akrobatik, Jonglieren,
Äquilibristik, Improvisieren und Clownspielen. Stuttgart/Lichtenau-Scherzheim.
2. Bardell, Bettina (1992): Circus –
Bewegungskünste – mit Kindern. Moers.
3. Bose, Günter / Brinkmann, Erich
(1978): Circus. Geschichte und Ästhetik einer niederen Kunst. Berlin.
4. Brink, S. “Smart moves, new research
suggests that folks from 8 to 80 can shape up their brain with aerobic
exercise” U.S. News and World Report, May 15, 1995
5.
Bittmann,
Frank (2002): Zirkuspädagogik und die Entwicklung des Kindes. W: Corax. Magazin
für Kinder- und Jugendarbeit,
http://www.rabenstueck.de/corax_5_2002.pdf (28.07.04). Dokument
1. der CDROM.
6. Breithecker, Dieter : Kinder
brauchen Bewegung zur gesunden und selbstbewussten Entwicklung. In: Das
Online-Familienhandbuch.
http://www.familienhandbuch.de/cmain/f_Aktuelles/a_Kindliche_Entwicklung/s_596.
(27.06.04). Dokument 2. der CD-ROM.
7.
Cicholska-Rochna Mirosława (2006): “Warsztaty cyrkowe
jako jedna z propozycji pedagogiki zabawy” w: „Pedagogika zabawy w edukacji
kulturalnej” Wydawnictwo Klanza 2006
8. Delisio, E, Teachers Link
Juggling to lmproved Academic Skills, Educational World 2002.
9.
Dennison P.E., Gimnastyka
Mózgu, Międzynarodowy Instytut Neurokinezjologii Rozwoju Ruchowego i
Integracji odruchów, Warszawa 2003.
10. Ehlert, Holger / Schulz, Karin (1988):
Das Circus Lexikon. Nördlingen.
11. Karl-Heinz Ziethen, Andrew Allen
“Juggling, The Arts and its Artists” Berlin 1985
12. Hannaford
C. “Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł. Podstawy kinezjologii edukacyjnej”.
Wydawnictwo Medyk Sp. z.o.o., 1998
13. Kiphard, Ernst Jonny (1982):
Kinderzirkus- eine Möglichkeit milieugeschädigter Kinder und Jugendlicher. w:
Motorik, H.4
14. Kiphard, Ernst Jonny (1997):
Pädagogische und therapeutische Aspekte des Zirkusspiels. w: ZIEGENSPECK, Jörg
(Hg.): Zirkuspädagogik. Grundsätze – Beispiele - Anregungen. Lüneburg,
15. Novena, Denis (1998): Interview. In:
LAG Spiel und Theater Berlin e.V. (Hg.). „ZIRKUS OLÈ“. Material zur
Zirkuspädagogik. Dokumentation zur Fachtagung II und III 1998. Berlin
16. Olsen, E.,
„Fit Kids, Smart Kids – new research confirms that experience boosts
brain-power” Parents Magazine, October,
1994
17. Peters Burgo, Hannes (1994): La ciudad de
los Muchachos. In :
Kaskade. Europäische Jonglierzeitschrift
18. Rolff, Hans-Günter/ Zimmermann,
Peter (1997): Kindheit im Wandel. Weinheim. 5. Auflage.
19. Schnapp, Sibylle/ Zacharias,
Wolfgang (Hg.) (2000): Zirkuslust. Zirkus macht stark und ist mehr... . Zur
kulturpädagogischen Aktualität einer Zirkuspädagogik.
20. Zacharias, Wolfgang (2000a): Zirkus
ist mehr... . Über die kulturelle, ästhetische, pädagogische Aktualität von
Zirkuskultur und Zirkuslust. w: SCHNAPP, Sibylle/ ZACHARIAS, Wolfgang (Hg.):
Zirkuslust. Zirkus macht stark und ist mehr... . Zur kulturpädagogischen
Aktualität einer Zirkuspädagogik. Unna
21. Zacharias,
Wolfgang (2000b): Lust auf Zirkus. In: Infodienst. Kulturpädagogische Nachrichten, Nr. 57, 7/2000
22. Urban Mirosław (2005a) „Żonglowanie jako metoda wspierania rozwoju dzieci, młodzieży i dorosłych” w: Klanza w
czasie wolnym, Wydawnictwo Klanza nr1/2005
23. Urban Mirosław, Fortuna Paweł, Markiewicz
Piotr (2005b) „Żonglowanie sprzyja mózgowi” Charaktery 2005
24. Urban
Mirosław (2007) „Nowe wymiary sztuki żonglowania cz. I” KuglArt - Magazyn
Alternatywnej sztuki Cyrkowej (nr 1/2007)
25. Urban Mirosław, Fortuna Paweł (2006) „Żonglowanie w biznesie” Portal
Nowoczesna Firma www.nf.pl
26. Kolb, D. “Experimental learning,
Experience as the source of learning and development”, Englewood, NJ:
Prentice-Hall, 1984
27. Ward Steve (1998): Vortrag. In: LAG
Spiel und Theater Berlin e.V. (Hg.). „ZIRKUS OLÈ”. Material zur Zirkuspädagogik.
Dokumentation zur Fachtagung II und III 1999, Berlin